سیاست گذاری اقتصاد سیاسی نفت و تحریم‌های بین‌المللی ایران

اقتصاد سیاسی نفت در عرصه بین‌المللی تحت‌تاثیر مولفه‌های اجتماعی، اقتصادی و راهبردی قرار دارد و کشورهایی همانند ایران، همواره  بدلیل برخورداری از این منابع طبیعی، تابع این قاعده  بوده اند.  در سالهای بعد از جنگ سرد شاهد تحول در ساختار و فرایندهای مربوط به اقتصاد جهانی می باشیم، بگونه ای که مولفه های جدیدی در زمره عوامل تاثیرگذار بر سیاست و اقتصاد بین‌الملل بویژه در سال‌های بعد از فروپاشی ساختار دوقطبی و تسلط نظام سرمایه‌داری در اقتصاد و سیاست جهانی، ظهور یافته است. از این بین  اقتصاد سیاسی نفت را می توان  از مولفه های بسیار اثر گذار و نوظهوری دانست که  بعنوان ابزار پیوند و یا انزوای کشورها با  اقتصاد جهانی،  توسط قدرت های بزرگ بکار گرفته می شود. برای مثال، طرح هایی که در ارتباط با فرایند تحریم اقتصادی ایران تصویب می شود؛ تحت تاثیر عوامل متنوعی ازجمله سیاستگذاری اقتصاد سیاسی نفت است. درباره روند و چگونگی محدودسازی قابلیت های راهبردی ایران توسط آمریکا، اتحادیه اروپا و سایر کشورهای صنعتی رویکردهای مختلفی ارایه شده است. در چنین شرایطی، محدودیت‌های راهبردی آمریکا علیه کشورهای منطقه و نظام بین‌الملل عموما بر اساس نیازهای اقتصاد جهانی تنظیم شده است. چنین ضرورت هایی همواره عامل اصلی تصمیم‌گیری سیاستگذاری اقتصاد سیاسی نفت از سوی کشورهای صنعتی در برخورد با بازیگران منطقه ای از جمله ایران است. این مقاله از نظر روش شناسی درزمره  تحقیقات کیفی توصیفی است که در آن سیاست‌گذاری اقتصاد سیاسی نفت به‌عنوان متغیر مستقل و نوسانات قیمت نفت و تحریم های اقتصادی جمهوری اسلامی ایران بعنوان متغیر وابسته مورد بررسی قرار گرفته است. محور اصلی این جستار، پردازش به این موضوع می‌باشد که مذاکرات ژنو، مذاکرات وین و همچنین موافقت‌نامه هسته‌ای ایران و گروه 1+5 موسوم به « برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)»  و هرگونه مذاکره و الگوی همکاری‌جویانه بین‌المللی تابعی از سیاستگذاری اقتصاد سیاسی کشورها در نظام بین الملل و بویژه اقتصاد نفت می‌باشد.